ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ..

Είσαι 5 χρονών και έχεις τον πρώτο σου κολλητό.

Εκείνος παίζει μπάσκετ, θέλει να παίζετε μαζί για να σε ξεσκίζει και είναι Παναθηναϊκός.

Εσύ φτιάχνεις κοτσιδάκια στα μαλλιά σου, παίζεις με τις κούκλες και είσαι Ολυμπιακός.

Όταν σας στρώνουν οι γονείς σας μπροστά απ’ την τηλεόραση για να μπορούν να μιλάνε ανενόχλητοι, εσείς βλέπετε όλες τις ταινίες της Αλίκης και σκάτε στο γέλιο μαζί με όλες τις ατάκες που θα πουν οι Βροντάκηδες και οι Φουρτουνάκηδες.

Τα Σαββατοκύριακα, κάνετε βαρελάκια στο Άλσος και χειροτεχνίες σε παιδικά φεστιβάλ. Βλέπετε τις πρώτες σας συναυλίες συνοδεία των γονιών.

Κάποια στιγμή, δίνετε το πρώτο σας φιλί στο στόμα, γιατί είστε αγοράκι με κοριτσάκι και η επιλογή είναι αναπόφευκτη.

Έχετε τα πιο λαμπερά χαμόγελα, τα πιο ζουληχτά μαγουλάκια και τα πιο δυνατά μυαλά.

Πηγαίνετε μαζί στο ίδιο σχολείο.

Την εφηβεία την περνάτε χωριστά.

Οι δρόμοι χωρίζουν.

Δεν ξέρετε καν ποιες ήταν οι πρώτες σοβαρές σχέσεις της ενήλικης ζωής, ποιοι είναι οι καινούριοι κολλητοί, πότε μάθατε να οδηγάτε, ποιο είναι το αγαπημένο νησί του άλλου ή με ποιο τραγούδι μπορεί να κλάψει ή να σηκωθεί πάνω κατευθείαν να αρχίσει να κουνιέται στο ρυθμό.

Και έρχεται και το Facebook. Και ξαναρχίζετε να μιλάτε κάπου κάπου. Και βλέπετε και πώς πήγε η ενήλικη ζωή μέχρι τώρα.

Και μετά πάλι χωριστά, γιατί το Facebook δεν είναι λύση.

Και εκεί που έρχονται και ο στρατός και τα πτυχία, ξανασυναντιέστε και συνειδητοποιείς ότι με κάποιους ανθρώπους… όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το χω ξαναπεί, αλλά το ξαναλέω. Για μένα αυτό είναι το κριτήριο του αν οι ψυχές επικοινωνούν.

Με συγκίνηση λοιπόν απήλαυσα την παρέα του παλιότερού μου φίλου, να συμφωνούμε με γέλια για το πώς τα Εξάρχεια έχουνε γίνει Κολωνάκι.

Να του λέω για τους παιδικούς μας φίλους που παντρεύτηκαν και να τρομάζουμε να αναγνωρίσουμε τα αδέρφια μας μεγαλωμένα. Να μου δίνει τη ζακέτα του για να μην κρυώνω και να με γυρίζει σπίτι για να μην κουραστώ με τα πόδια.

Κάποτε νόμιζα ότι ο Πρίγκιπας William μου άρεσε μικρή γιατί μου θύμιζε τον Δ. μου.

Τώρα που ο William γίνεται σαν τον Κάρολο ξέρω ότι ο Δ. είναι πολύ πιο όμορφος.

Και ότι, όπως όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, αντιστέκεται ακόμα στη γενική γκρίνια και μιζέρια που επικρατεί, με επιχειρήματα, με τρόπο ζωής, με μυαλό και με εργατικότητα. Και δεν αλλοιώθηκε απ’ την πόλη.

Και είμαι χαρούμενη που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άντρες εκεί έξω.

Και κάθε φορά χαίρομαι να ακούω το δυνατό, βαρύ γέλιο του.

Ω ναι, είναι σίγουρο.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.